Landschapsfotografie is waar mijn passie ligt, en dat werd deze ochtend in september nog maar eens duidelijk. Half september ging ik samen met mijn vrouw een weekendje weg, naar de omgeving Apeldoorn.
Het was nazomer, dus hebben we lekker genoten van de natuur, zowel op de fiets als te voet. Voor de zondagochtend besloten we een poging te wagen om burlende herten te spotten, het seizoen was inmiddels begonnen. Dus om 06:15 uur de wekker gezet, klein stukje rijden en daarna wandelen naar een observatiepunt. Daar aangekomen, net ná zonsopkomst, zagen we dat we niet de enigen waren die dit idee hadden. Er stonden al zo’n 15 mensen in de hut (wat raar was, want vóór zonsopkomst mag je daar helemaal niet komen…).
Maar goed, er was nog een plekje vrij en turend naar het westen zagen en hoorden we al snel een burlend hert. Snel een foto gemaakt, maar voor een echt knappe foto heb ik niet de juiste lens met genoeg zoom. Dat hoefde ook niet, want ik was veel meer geïnteresseerd in de andere kant van de hut, de magische zonsopkomst in het oosten. En daar stond ik dan, all by myself aan de andere kant van de hut te genieten van al het moois voor me.
Dat moet een raar gezicht geweest zijn, 15 mensen die naar het oosten staren om burlende herten te spotten, en één landschapsfotograaf die helemaal alleen de andere kant op staat te kijken genietend van het prachtige landschap in het mooie ochtendlicht.