Toen bekend werd dat de zomervakantie naar Zweden zou gaan, ging mijn fotografiehart sneller kloppen. Natuur, meren, reflecties…dat beloofde veel goeds. Er was één foto die ik echt graag wilde maken, namelijk van een waterval en stromend water.
Op de eerste twee plaatsen van de rondreis tevergeefs naar een (geschikte) waterval gezocht, maar ik wist: een uur rijden vanaf de derde verblijfplaats bevindt zich de hoogste waterval van Zweden. Toen de dag van het bezoek aangebroken was, besloot ik de camera thuis te laten. Redenen: we gingen met het gezin, dus het was family-time, het is er vast erg druk dus een mooie foto kan ik daar toch niet maken, etc.
Daar aangekomen zag ik meteen geschikte composities en maakte snel een foto met mijn telefoon. Verder met z’n vieren genoten van het natuurschoon en na een tijdje weer weggegaan. Hoe vaker ik die dag naar de foto op mijn telefoon keek, hoe meer spijt ik kreeg dat ik mijn camera bewust thuis had gelaten. Zoals wel vaker de foto gedeeld met mijn fotomaat Robert, die op dat moment in Oostenrijk zat, en verteld dat ik nu al spijt had. Zijn reactie: “Dat snap ik, dit is één van je beste foto’s”. De spijt werd nog groter. De rest van de avond met Robert ge-appt. Robert: “Kan je nog een keer terug”. Bram: “Nee, morgenochtend vertrekken we naar Oslo”. Robert: “Ligt het niet op de route?”. Bram: “Nee, helaas niet”. Robert: “Kan je vóór vertrek nog heen?”. Bram: “Nee, het is een uur rijden. Nou ja, zou kunnen natuurlijk. 5 uur weg, om 6 uur parkeren, half uur lopen. Dan een half uur foto’s maken, half uur teruglopen en uurtje in de auto. Ben ik half negen terug, heb ik nog anderhalf uur om te eten en tas in te pakken”. Robert: “Als je het fysiek aan kan, ook met rijden naar Oslo daarna, dan móét je gaan. Ik ken je inmiddels, je gaat spijt krijgen als je niet gaat.” En dat was het laatste zetje, ik wist dat hij gelijk had. Het was inmiddels middernacht, de wekker verandert van 08:15 uur naar 05:00 uur en gaan slapen.
De volgende ochtend volgens schema om 06:00 uur op de parkeerplaats en gaan wandelen. Wat een rust, wat een stilte en wat was het genieten! Aangekomen bij de waterval hoopte ik dat er geen medefotograaf zou zitten, dat was gelukkig niet zo. Ruim een half uur helemaal alleen genoten van de prachtige waterval, het kletterende water en het vroege ochtendlicht. Vervolgens weer naar huis gereden, waar ik rond 08:30 uur de rest van het gezin goedemorgen zei en we anderhalf uur later richting Oslo vertrokken.